Hatta içindeki heyecan, sevinçle
Ayaklar yerden kesilircesine,
Kanatlanıp uçar gidersin.
Gidilecek yoldaki güzellikleri,
Yaşanılacak mutlulukları bilir, gidersin.
Ama, maalesef ki bazen de…
Hani ayakları geri geri gider ya insanın…
Defalarca dönüp arkana bakarsın
Bu mutluluk bırakılır mı dersin
Dünya dönmese, zaman dursa
Böylece kalsam
Doymadım, doyamadım…
Daha yaşanılacak onca güzellik varken
Bu gidiş niye der; isyan edersin
Nafile, gidersin…
Gidersin ama,
Giden sadece bedendir
Ruhun kalır oracıkta
Geride kalanların, her dara düştüklerinde,
Bir umut ışığı yakacaktır
Karanlık gecelerini aydınlatacaktır zaman zaman
Yaşanılacak yarınlara inat savaş başlamıştır
İçindeki umutla savaşır dönüş için.
Her gidişin bir dönüşü vardır elbet
Gidilen yol bir avuç kara toprak olmazsa…
Beden de dönecektir ruhuna
Doyasıya umutlarını, gülüşlerini yaşamak,
Yarım kalan mutluluğu tamamlamak için.
İsmail Sarıgene
